Van ‘aanwaaigezin’ naar zorgorganisatie. Zo verloopt het leven van Henk de Graaf en zijn gezin, grondleggers van ZorgInitiatief De Bosk, waar bewoning, behandeling en begeleiding wordt geboden aan kinderen en jongeren bij wie het leven niet vanzelf gaat. Ruim 25 jaar geleden verhuist de familie van de Randstad naar Joure. In eerste instantie voor de rust; om een bootje op te knappen en te kunnen varen. Van een bootje is het echter nooit gekomen.
Henk vertelt: “Zelf werkte ik in de ICT. Mijn vrouw Jeanette had een baan waarbij ze ’s middags om 14 uur klaar was. Ze wilde thuis zijn als de kinderen uit school kwamen. En omdat er iemand thuis was kwamen er vaak kinderen mee uit school en zat er altijd volk aan onze keukentafel.” Gaandeweg raken ze betrokken bij het jeugdwerk en via een kerkelijke organisatie krijgen ze de leiding over een jongerengroep. “In die tijd werd er op vrijdagavond regelmatig aangebeld met de vraag: ‘mag ik hier een nachtje logeren?’, bijvoorbeeld omdat het thuis even niet ging. Later kwam de vraag van een kennis of hun zoon een tijdje bij ons mocht wonen. Zo zijn we de pleegzorg ingerold.”
Op een gegeven moment hebben ze, naast hun eigen 2 kinderen, 5 meiden in huis wonen. Henk mag achter aansluiten in de rij voor de badkamer. Zijn grens is bereikt. “Ik zei tegen mijn vrouw: óf we stoppen ermee, óf we zoeken een huis met in ieder geval een eigen badkamer. Dat vonden we in Harkema, aan De Bosk. Dat we Joure moesten verlaten was wel even slikken.” In eerste instantie komen er 2 kinderen bij hen wonen, maar al snel worden er meer aangemeld. “De plaatsende instanties eisten een AWBZ-erkenning. Maar het was voor ons onmogelijk om dat intensieve traject te doorlopen. We deden tenslotte alles naast onze vaste baan. Uiteindelijk zijn we een franchise aangegaan en werden we een Driestroomgezinshuis. Mijn vrouw zegde haar baan op. En uiteindelijk ik ook.”
Dochter Damaris had tot die tijd nooit gedacht dat ze in het bedrijf van haar ouders zou stappen. Tijdens haar pubertijd vraagt de pleegzorg veel aandacht van haar moeder en dat is voor Damaris niet altijd makkelijk. Toch kan ze haar draai in haar werk als verloskundige niet helemaal vinden. Tijdens het franchisetraject dat haar ouders doorlopen ontstaat voor Damaris de mogelijkheid om haar ideeën, bijvoorbeeld over de verzorging en verpleging van mensen met lichamelijke beperking, vorm te geven. “We hadden veel nieuwe plannen. Samen met mijn schoonzus, leerkracht in het speciaal onderwijs, kreeg ik de ruimte om een nieuwe voorziening op te zetten.” In 2014 starten ze met Driezorg Daniël, waar ze kindzorg, dagbesteding en leer-werktrajecten bieden. De naam Daniël is met zorg gekozen. “Daan was de broer van mijn vader. Hij was alleenstaand, heel intelligent. En autistisch, al is hij nooit gediagnosticeerd. Het was een man van vaste routines en principes. Twee weken per jaar kwam hij logeren. Dan wisten we dat we om 7 uur moesten eten. Als we daarvan afweken was het mis. Oom Daan gaf kleur aan onze familie. Hij vond het op zijn eigen manier bijzonder wat we deden.”
De bouw van de nieuwe voorziening laat door procedures lang op zich wachten. Damaris en haar schoonzus zijn genoodzaakt te starten in een bouwkeet. Door de goede contacten met de gemeente stroomt het aantal cliënten binnen. “We bedienden een doelgroep dichtbij huis. Er was veel vraag naar onze vorm van begeleiding.” In korte tijd worden er meerdere bouwketen toegevoegd. Midden in de winter moeten de kinderen met rolstoel en al naar binnen geholpen worden. Regelmatig bevriezen de leidingen en toiletafvoeren. “We schaamden ons er soms voor. Maar de ouders bleven enthousiast. Ze zagen de bouw vorderen en hadden vertrouwen in ons. Al tijdens de bouw kregen we al aanvragen voor logeren. Uiteindelijk bouwden we er nog 4 kamers bij.”
Tweemaal per maand logeren Henk en zijn vrouw in een huisje of op de camping. Hun bedden zijn dan nodig om een logeerplek te kunnen bieden aan alle cliënten. In de tussentijd worden er ook nog 2 trainingshuizen geopend in Drogeham, waar jongvolwassenen worden getraind in zelfstandig wonen. Na een jaar van heel hard werken en de inzet van bevlogen stagiaires besluiten ze dat het tijd is om personeel aan te trekken.
“We waren nog maar net begonnen met het ene of er was alweer vraag naar iets anders. We hebben dan ook echt moeten leren om te blijven staan voor wat we belangrijk vinden, waar we trouw aan zijn. We wilden de hele wereld redden, maar dat ging niet. We hebben nu ongeveer 60 werknemers en 150 cliënten en doen er alles aan om de kwaliteit van onze mensen en diensten te behouden.”
Iedere afdeling heeft een coach die verantwoordelijk is voor het behouden van ‘ons culturele erfgoed’, zoals Henk het noemt. “We staan voor onze missie en visie. Iedereen die bij ons komt werken wordt gevraagd onze missie uit te dagen. Het is voor ons belangrijk dat de cliënt een waardevolle tijd bij ons heeft. Dat is de waarde van ons bestaan.”
Damaris vult haar vader aan. “Zelf zijn we opgegroeid in een warm gezin; waar we mogen zijn wie we zijn. We willen onze cliënten eenzelfde plek bieden. Waar liefde en geborgenheid is. Daarom gaan we met zijn allen op vakantie, uit eten en zingen we Sinterklaasliedjes voor de open haard. Ook al groeien we groter, we blijven nog steeds dichtbij deze waarden. Je mag hier zijn wie je bent, je mag hier iedere dag opnieuw beginnen. Dat is wat ons ten diepste drijft. Dat noemen wij het Bosk-bloed, dat stroomt door de aderen van iedere medewerker.”
De organisatie is inmiddels druk met de bouw van de nieuwste locatie in Joure, waar 15 appartementen worden gerealiseerd voor mensen met uiteenlopende zorgvragen. Een eigen voordeur en toch ook de mogelijkheid om in de gemeenschappelijke ruimte een praatje te kunnen maken onder het genot van een kop thee. Het 16e appartement is voor Henk en Jeannette. Na jarenlang dag en nacht één te zijn geweest met de drukte in het gezinshuis nemen ze een klein deel van hun leven weer in eigen handen. Terug naar Joure voor de rust. En een eigen badkamer.
